Wygodne, a zarazem przyciągające uwagę meble. Opływowe kształty, miękkie linie, kunsztowne zdobienia. Niektóre zestawienia motywów zdobniczych można dziś uznać za nietrafione i przeładowane, ale krzesła chippendale do dziś zachwycają proporcjami i harmonią. Swobodne łączenie stylu gotyckiego, rokokowego i chińskiego oraz wielu wpływów – taki jest właśnie ten styl.
Thomas Chippendale to najsłynniejszy angielski ebenista. Jest twórcą własnego stylu nawiązującego do gotyku, baroku, rokoko oraz sztuki chińskiej. Jednak nie naśladował tych nurtów wiernie, wręcz przeciwnie – swobodnie je ze sobą mieszał i interpretował po swojemu. Był niezwykle ceniony, czego dowodem może być fakt, iż jako odstępstwo od reguły meble Thomasa nazwane zostały jego nazwiskiem. Zazwyczaj meble określano imionami królów, za których panowania powstały. Jako pierwszy z producentów mebli opublikował katalog swoich wyrobów: „The Gentelmen and Cabinet-Maker’s Director” (1754). Dzięki temu nowatorskiemu rozwiązaniu jego pomysły szybko zyskały popularność niemal w całej Europie, a nawet w Ameryce.
Konstrukcja mebli Chippendale jest solidna. Linie są delikatne, ale pewne. Siedziska krzeseł były szerokie i wygodne. Krawędzie blatów były profilowane z licznymi elementami rzeźbionymi. Cechą nieodłączną stołów, komód, witryn czy krzeseł są esowate, wygięte nogi. Zwężająca się ku podstawie noga często bywa zakończona lwią łapą czy kulą ze szponami.
Wpływ stylu rokoko przejawia się w projektach ram luster i kandelabrów, które były rzeźbione i bogato zdobione. Zagłówkom łóżek i lustrom przy toaletkach często nadawano kształty muszli i wachlarza.
Motywy chińskie ujawniają się w ażurowej konstrukcji oparć krzeseł oraz foteli. Tracą one wypełnienie i zastępowane są girlandami czy zachodzącymi na siebie wstęgami. Siedziska stają się miękkie i budowane na kształt trapezu. Meble o motywach chińskich pokrywano laką, czyli wieloma warstwami żywicy drzew lakowych, na koniec malowano lub inkrustowano masą perłową, kością słoniową, płatkami złota.
Ekskluzywność materiału
Chippendale do wyrobu mebli najczęściej wybierał mahoń, który w owym czasie – ze względu na czerwonawą barwę i piękny połysk po wypolerowaniu – był materiałem kojarzonym z luksusem i elegancją. W drugiej połowie XVIII wieku drewno to wyparło popularny wcześniej orzech. Jednak stosowano także drewno owocowe (wiśnia, czereśnia) oraz liściaste (klon, brzoza).
Antyki w stylu Chippendale
Patrząc z dzisiejszej perspektywy na antyki w stylu Chippendale, można odnieść wrażenie że jego autor podchodził z dużą dawką dystansu i humoru do poważnego i patetycznego gotyku czy dekoracyjnego rokoko. Chippendale dbał o każdy szczegół wykończenia i najwyższą jakość wykonania swoich dzieł. Meble, które wychodziły spod jego ręki były prawdziwymi dziełami sztuki, które do dnia dzisiejszego budzą podziw i są pożądane przez kolekcjonerów.
Autor: Paulina Sikorska
Data dodania: 20.08.2015